Relaxed een pilsje nuttigend op een terrasje en met uitzicht op de uitgestrekte, gele zandduinen realiseer ik me dat ik de afgelopen maanden al heel wat heb meegemaakt. Het gehobbel over de rotsgrond, m´n eerste echte val in Marokko. Het ongeluk met de ambulance in Nice. Maar het echte begin was natuurlijk 4 maart, het vertrek vanaf de MOTORbeurs in Utrecht.
De tocht op het immense Malawi-meer is indrukwekkend. Na 341 zeemijl bereiken we bij Chilumba het keerpunt van de boot. Als iedereen aan land is, leggen we over de 80 centimeter brede opening tussen pier en schip een plank. Even duwen en balanceren en de R1 en ik staan weer op vaste ondergrond.
Na een paar dagen verlaat ik Timboektoe. Een goor, stoffig gat waarvan de bezienswaardigheden de zware tocht erheen niet rechtvaardigen, ware het niet dat juist die onbereikbaarheid, samen met haar geschiedenis, het tot een hoogtepunt maken. Maar ik voel me allesbehalve fit en als ik in een bloedhete nacht plotseling koud en rillend wakker word, denk ik in een flits aan malaria.
et stoffige met uitlaatgassen vervuilde Dakar verruil ik voor natuur waarin baobabbomen vanwege hun volumineuze uiterlijk mijn aanzien verwerven. Ze domineren het dorre landschap. Ik negeer de stoptekens van de politie bij de diverse controleposten en bereik over steeds slechter wordend wegdek de grens met Gambia. Zonder problemen kruis ik die en buig af bij een stoplicht. Het blijkt het enige stoplicht te zijn dat dit Engelstalige land rijk is.
Na een paar dagen verlaat ik Timboektoe. Een goor, stoffig gat waarvan de bezienswaardigheden de zware tocht erheen niet rechtvaardigen, ware het niet dat juist die onbereikbaarheid, samen met haar geschiedenis, het tot een hoogtepunt maken. Maar ik voel me allesbehalve fit en als ik in een bloedhete nacht plotseling koud en rillend wakker word, denk ik in een flits aan malaria.
Aangekomen in Bobo-Dioulasso, Burkina Faso, constateer ik vijf gaatjes in de voorband. Het zijn de naweeën van m’n rit naar Timboektoe. Weggooien vind ik zonde, maar als ik ze plak zijn morgen enkele van de honderden dorens die er nog inzitten aan de beurt! Het hebben van een bandensponsor doet me besluiten de band niet te repareren, maar een nieuwe te nemen en met behulp van vloeibaar Dreft plop ik de reserve-Metzeler erop.
In westelijk Afrika blijken afstanden relatief. Voor de bevolking in Kameroen ligt alles twaalf kilometer ver weg. In de jungle aan de voet van een vulkaan vier ik m’n veertigste verjaardag. Het vervolg van de reis verloopt moeizaam. Een visum voor Soedan is onhaalbaar en de Democratische Republiek Congo wordt verscheurd door burgeroorlog.
In xGabon staat het bordje ‘equator’ zes kilometer verwijderd van de plek waar het GPS-systeem de evenaar aanwijst. Mijn nep-perskaart opent alle deuren in centraal Afrika. Totdat ik in de Democratische Republiek Congo speelbal word van smeergeld ruikende militairen, politie en immigratiedienst.